Deze weken is op verschillende locaties in Helmond de voorstelling Waskracht te bewonderen. Op zaterdag 18 september kwam redactrice Merle Koster ook van deze voorstelling genieten. Ook komend weekend spelen ze nog op verschillende locaties in Helmond; zondag 26 september sluiten de spelers af bij het Carolus Borromeus College.
Het was een heerlijke zonnige zaterdagavond toen ik naar Waskracht ging. Op het plein voor het speelhuis zat al een vrolijke menigte op klapstoeltjes in de buitenlucht vol spanning te wachten. Waskracht is een verhaal waarbij je een kijkje achter de schermen van een circus krijgt, waar de personages nog helemaal zichzelf zijn. Je krijgt te maken met bijna alle menselijke emoties en heel wat verschillende soorten mensen, wat de voorstelling erg herkenbaar maakt. Dit was ook een van de doelen van waskracht. “We willen laten zien dat de stad gemaakt wordt door een bonte was aan mensen. Dat dit de stad Helmond maakt”, zegt Wim Peters, een van de oprichters, erover.
artikel gaat verder onder de foto
De voorstelling zelf is interactief met het publiek. Er zit natuurlijk wel een rode draad in, maar door regelmatig vragen te stellen aan het publiek, krijg je toch steeds weer een net ander verhaal en heel wat grappige situaties. Zo kreeg het publiek tijdens de voorstelling rozen, maar we moesten ze daarna toch echt weer inleveren want het circus had geld te kort, dus mochten de spelers de bloemen niet uitdelen. De kinderen, die op kussens vooraan van de voorstelling aan het genieten waren, zaten daarna toch zeker wel een minuut lang gefrustreerd met de armen over elkaar bozig naar de cast te kijken. Ze waren uiterst teleurgesteld, maar dat werd al snel weer opgelost toen ze naar de achterkant van het doek gingen en daar toch stiekem eventjes naar de live muzikant gingen zwaaien. Het was super om te zien hoe blij ze daarna weer terugkwamen.
Charlie Rijvers (oud-leerling van het Carolus), die prachtig de goochelaarsassistente speelt, zegt zelf over haar rol dat het eigenlijk niet op haar eigen persoonlijkheid lijkt. “Ik speel in de voorstelling een iets strenger persoon terwijl ik in het echt, hoop ik, helemaal niet zo ben.” En daar heeft ze helemaal gelijk in. Ze zei: “Het is leuk dat ik uitgedaagd wordt om iets helemaal anders te spelen.”
De voorstelling wordt regelmatig stilgelegd waarna het publiek de acteurs opdrachten geeft. Daardoor komen er in het spel veel grappige uitspraken, zoals “Verrekte koekwous!” en “Zoooo spontaan” toen iemand na veel aandringen toch zijn hand opstak. Maar mijn favoriet is denk ik toch toen de messenwerpster tegen de waarzegster zei: “Ga een boom knuffelen!”
Zoals deze voorstelling zo goed duidelijk maakt: iedereen heeft vuile was of schone praat, maar samen doe je de dingen toch het beste!
