Vandaag, 11 oktober, is het de internationale coming-out day. Voor degene die het niet weten: coming-out, of uit de kast komen, houdt in dat je openlijk gaat zijn over je seksuele geaardheid en/of genderidentiteit. Zoals verwacht zijn er veel verhalen van en in dit artikel heeft onze redacteur Brennan de Graaf (5 gymnasium, Carolus) er vier op een rijtje gezet. Wij bedanken de geïnterviewden!
De grote coming-out
Ik ben out op school, naar mijn vrienden en mijn moeder en stiefvader. Bij mijn coming-out naar mijn vrienden waren we aan het logeren en iemand begon erover dat ze dachten misschien LGBTQ te zijn en dat leidde tot een grote coming-out van ons allemaal.
Mijn coming-out naar mijn moeder was op mijn verjaardag. Ik had een LGBTQ-vlag opgehangen midden in de woonkamer en toen zat ik met twee vrienden half in de stress te wachten tot mijn moeder thuis kwam en of ze het zou snappen. Ze snapte de hint gelijk en probeert me nu de hele tijd met mensen op date te zetten 🙂
Altijd al geweten
Ik ‘wist’ eigenlijk mijn hele leven al dat ik op meiden viel. Toen ik elf was, werd ik voor de eerste keer verliefd op een meisje en was het voor mij duidelijk. Dit meisje was een goede vriendin wat lastig was, omdat ik onze vriendschap niet wilde verpesten. Ik had het er soms over met twee andere vriendinnen en ik denk dat zij de eerste waren aan wie ik het vertelde. Ik wist dat mijn ouders het zouden accepteren, maar nog steeds was het spannend, dus vertelde ik het mijn moeder net voordat ik naar school ging. Ze reageerde verder heel gewoon. Mijn vader vertelde ik het later pas, maar die zei: “Als jij iemand leuk vindt, zal die persoon wel leuk zijn”. Uiteindelijk vertelde ik het ook aan de vriendin op wie ik verliefd was. Ze reageerde niet per se slecht, maar daarna groeiden we al snel uit elkaar. In de brugklas wilde ik er geen geheim van maken, maar dat werd het toch, omdat ik het er niet over durfde te hebben. Aan het einde van dat schooljaar, toen ik net dertien was, stuurde iemand via sayat.me (een site om anoniem berichtjes naar iemand te sturen) twee emoji’s met een vraagteken. De emoji’s waren twee meisjes die elkaars hand vasthielden en een jongen en een meisje die elkaars hand vasthielden. Ik dacht: nu kan ik zonder er zelf over te beginnen iedereen laten weten dat ik lesbisch ben. Ik zette de vraag op mijn Instagram verhaal met als antwoord de emoji van de twee meisjes. Hierop volgde veel vragen over of ik echt lesbisch was en of ik al een relatie had gehad. Ook werd ik uitgescholden voor pot. Gelukkig had ik vrienden die voor mij opkwamen en ik was blij dat het geen geheim meer was. Een jaar later, aan het eind van de tweede klas, kwam ik erachter dat ik panseksueel ben. Ik ben daar verder niet voor uit de kast gekomen, maar ik ben er wel gewoon open over.
Een grote verandering
Toen ik veertien was, kwam ik erachter dat ik me niet comfortabel voelde als meisje. Eerst dacht ik dat ik genderfluïde was en dit deelde ik met een paar vrienden. Ze waren er gewoon oké mee, maar we praatten er niet veel over. Ik keek veel naar trans-Youtubers en ik kreeg ook tips van mijn gitaarleraar die zelf ook trans is. Ik ging me mannelijker kleden en ging online they/them-pronouns gebruiken. Ik ging naar een paar Yunge (bijeenkomsten voor trans personen t/m 25 jaar) en ik ging al wat langer naar J&O (bijeenkomsten voor lgbtq jongeren t/m 18) waar ik ook uit de kast kwam. Ik ben op een gegeven moment naar de huisarts gegaan om zo een doorverwijzing te kunnen krijgen naar een trans-psycholoog, maar omdat ik pas veertien was, moesten mijn ouders hiervan weten en ik was nog niet uit de kast. Uiteindelijk heb ik het zes maanden later aan mijn moeder verteld. Die reageerde goed en stelde wat vragen. Twee maanden later, op coming-out day, kwam ik uit de kast naar m’n vader en die zag het niet echt aankomen. Ondanks dat was hij wel gewoon accepterend. Mijn moeder had inmiddels contact opgenomen met de huisarts voor een doorverwijzing en nog geen vijf maanden later had ik mijn intake-gesprek bij de Mutsaersstichting. Daarna nog drie gesprekken gehad en ten slotte de diagnose genderdysforie met twijfels gekregen. Hierna kreeg ik dramatherapie, zodat de vragen die ze nog hadden, beantwoord zouden worden. Omdat dit nog niet gedaan werd thuis, vroeg ik aan m’n ouders of ze me bij m’n goede naam en pronouns konden noemen. Mijn naam heb ik uitgekozen doormiddel van het maken van een lijstje met criteria. Op mijn werk ben ik ook uit de kast gekomen en daar wordt het volledig geaccepteerd. Op school hebben we een GSA en ook daar ben ik uit de kast. Verder ben ik een maand geleden uit de kast gekomen tijdens het familiediner. Mijn familie accepteert het, maar heeft wel moeite met de nieuwe naam en pronouns. Ook ben ik naar mijn coach op school uit de kast gekomen en die accepteert het ook en kijkt waar hij kan helpen. Ten slotte wil ik dit jaar op coming-out day uit de kast komen naar iedereen, maar ben ik niet zo van de ‘officiële’ coming-outs, zeker niet als ik een aantal mensen toch niet spreek, dus verander ik subtiel m’n sociale media gegevens en vraag ik de docenten om me anders aan te spreken.
Iedereen steunt je
Ik ben een meisje en ik ben panseksueel. Voor mij maakt het uiterlijk niet uit. Als ik een persoon leuk vind, gaat het puur om de persoonlijkheid. Ik heb dit laatst verteld aan mijn familie. Eerst heb ik het verteld aan mijn zusje. Zij wist het al een half jaar voordat ik het de rest heb verteld. Ik heb het twee maanden geleden tegen mijn ouders verteld en ze gingen er goed mee om: als ik blij ben dan zijn zij blij. Iedere ouder is hier anders in, maar ik weet zeker dat de meeste ouders hetzelfde zijn als die van mij. Je hoeft daarom ook nergens bang voor te zijn. Je bent wie je bent en je kunt dat niet aanpassen. Het is niet zo moeilijk als je denkt. De meeste mensen supporten ons allemaal.
