Ik ben persoonlijk graag bezig met fashion, en dat betekent dat ik op Instagram vaak de outfits van grote sterren op gala’s voorbij zie komen – al hun rode loper-outfits zijn namelijk ontworpen door ontwerpers van de grote modehuizen zoals Dior, Louis Vuitton, Chanel, Ralph Lauren en wel meer. Dus ik zit regelmatig rustig op de bank, in mijn joggingpak, met mijn thee, alle grote festivals, bals, fashion shows en gala’s te bewonderen. Nou was ik dus laatst op schoolreis, en op een gegeven moment draai ik me om… Staan we gewoon op de plaats waar normaal gesproken de rode loper van het filmfestival van Cannes ligt!
Met schoolreisjes kom je nog eens ergens. Cannes, Grasse, Monte Carlo, Nice… Allemaal steden waar ik normaal gesproken niet zo snel gekomen zou zijn. Niet omdat ik er niet heen wilde, of omdat ik het niet kende, maar meer omdat mijn gezin eigenlijk nooit naar dat soort steden gaat. We gaan wel regelmatig op vakantie, en tijdens menig vakantie zijn we in Frankrijk geweest, maar vakantie bij ons staat toch meer in het teken staat van zwemmen, zonnen en relaxen dan van steden bezoeken…
Rome – nog zoiets. Vorig jaar hebben we een gymnasiumreis naar Rome gedaan, wat echt supergaaf was. Met die ervaring in mijn achterhoofd, had ik erg hoge verwachtingen van de schoolreis naar Nice, die dus voor afgelopen week op de planning stond.
Filmproject
Zondag 10 maart, om 6 uur ’s ochtends – het is ongelofelijk – zat (bijna) iedereen in de bus. Zestien uur later waren we in het centrum van Nice. Iedereen gaat naar de kamers in het hostel, iedereen gaat douchen, de koffers worden uitgepakt en alles is meteen een grote puinhoop. Jassen, kleren, tassen, koffers, toilettasjes, handdoeken, make-up en, het bijzondere aan deze reis, filmattributen, camera’s, statieven, oplaadkabels en SD-kaartjes.
De reis was namelijk niet zomaar een snoepreisje – het was een snoepreisje verkleed als filmproject. De complete groep van 60 man was al maanden voor vertrek opgedeeld in groepjes van 4-7 man, en ieder groepje heeft in Nice en omstreken zijn eigen film opgenomen. We hoefden gelukkig geen eigen film te bedenken; we moesten een bestaande Franse film uitkiezen, daar een samenvatting van maken en die samenvatting bewerken tot een film van maximaal 10 minuten.
Maandag zijn we naar Cannes geweest, en we hebben daar een rondleiding gevolgd langs het gebouw van het beroemde filmfestival en ook door de rest van de stad, waar overal kunstwerken en schilderingen te zien zijn in het teken van de filmkunst. Alle vrije tijd die we daarna over hadden, was bedoeld om met je groepje te kunnen filmen. En zo is dat iedere dag gegaan: ’s ochtends een rondleiding of een bezoekje, en ’s middags 4-5 uur vrije tijd om te kunnen filmen. Dinsdag was gereserveerd voor een bezoek aan Grasse en de parfumfabriek Fragonard, woensdag voor Monaco en de Botanische tuinen en de grotten, donderdag voor een rondleiding door Nice zelf.
Filmen op locatie
Het filmen was ontzettend leuk om te doen. Er was wel veel waar we aan moesten denken, en veel waar we rekening mee moesten houden. Er was natuurlijk de tijdsdruk – alles moet binnen 4 middagen opgenomen worden, en alle scenes die je op 1 dag in 1 stad gepland hebt moeten per se afgemaakt worden op die ene dag, want de rest van de reis kom je niet meer terug in die stad – en bovendien heeft ons groepje de hele week rondgelopen met twee trolleys vol met kleding en attributen voor de film. En dan kwam het filmen zelf, wat ronduit hilarisch was. We hadden van te voren een beetje research gedaan naar locaties waar we wilden filmen, dus zodra we vrije tijd kregen, liepen we naar die locaties toe.
Je zult maar een Fransman zijn en rustig op je bankje zitten, wanneer er opeens een groep Nederlandse luidruchtige jongeren langskomt met trolleys die belachelijk veel geluid maken – allemaal tot daar aan toe. Maar dan stopt het groepje opeens met lopen. Ze zetten hun spullen en tassen op de grond, de trolleys worden opengeritst, sommigen beginnen zich middenin het openbaar om te kleden en trekken van alles uit de trolleys om zich te vermommen als hippie, spion, cowgirl, Rus en… Is dat een nazi? Ook wordt er opeens onbeschaamd gezwaaid met nepwapens en worden er bordjes opgehouden met de tekst ‘We maken een film, alles is nep!’ Twee mensen hannesen met een statief en een camera, anderen verdringen zich om het script om hun tekst te leren. Ze doen een paar testrondjes met zijn allen, ze wachten even tot alle vreemde mensen uit beeld zijn en beginnen dan hun scenes op te nemen. En na een halfuurtje, als de scenes voor deze locatie erop staan, kleden ze zich weer om, worden alle filmspullen weer in de trolleys gepropt en gaan ze weer. God weet waarheen. Kun je het je voorstellen? Ik kan je verzekeren dat het er nogal bespottelijk uitzag, allemaal. Maar goed: daar ben je vrienden voor!
Een bijna-aanhouding
Spanning en sensatie was ook ruim aanwezig: onze film bevatte namelijk niet alleen schietscènes met nepwapens, maar ook neonazi’s. Nou hoef ik natuurlijk niet uit te leggen waarom nazitekens en -vlaggen niet gewaardeerd worden in de Koninklijke tuinen van Monaco, maar ik zal toch een klein verslagje maken van onze bijna-aanhouding.
De bewakers van de tuinen kwamen op een gegeven moment naar ons toe en informeerden (in het Frans, natuurlijk) wat wij in ’s hemelsnaam aan het doen waren. Hebben wij weer. We legden uit dat we een film aan het maken waren voor een schoolproject (in het Frans, natuurlijk), maar voordat we onze zorgvuldig geformuleerde grammaticaal vast en zeker incorrecte Franse zin hadden uitgesproken, werden we al onderbroken met de opmerking dat je in de tuinen van het paleis van Monaco niet ‘professioneel’ mag filmen. Opgelucht dat het hen dáárom te doen was, moffelden we onze nazibandjes en nepwapens al weg, maar de bewakers waren natuurlijk ook niet blind en een van de twee werd een klein beetje boos om het thema van onze film. De ander had meer inlevingsvermogen en probeerde de een rustig te houden, wat ertoe leidde dat de twee op een gegeven moment discussie hadden en zich meer met elkaar bemoeiden dan met ons. Dat was op zich wel gunstig, want zo konden we na 20 minuten geklets en gedoe weg uit de tuinen, om onze scenes ergens anders stiekem toch op te nemen, terwijl we beloofd hadden eerst toestemming te vragen bij een of andere toezichthouder. Oeps.
En dit was slechts wat wij met ons eigen groepje hebben meegemaakt – er zijn nog minstens 10 overige groepjes die weer andere ervaringen opgedaan hebben.
Waar we stiekem allemaal het meeste naar uitkijken, is het bekijken van alle bloopers, die als het goed is aan het einde van alle films worden getoond tijdens het filmgala op school. We hebben er nu al zin in!
